Wellicht ben jij ook al bezig met persoonsgerichte zorg? Of zou je er graag mee aan de slag willen? Praktijkondersteuner Corine Kroonenburg deelt graag drie verrassende inzichten die zij de afgelopen tijd opdeed.

Corine werkt negen jaar bij gezondheidscentrum Heikant in Veldhoven. Ze heeft zich persoonsgerichte zorg steeds meer eigen gemaakt. Met vallen en opstaan. Steeds meer vindt zij de balans tussen loslaten en vasthouden aan richtlijnen en streefwaarden. Persoonsgericht werken maakt haar baan leuker en uitdagender. Ze legt graag uit waarom.

Persoonsgerichte Zorg voelt als een cadeautje

Corine: “Door persoonsgericht te werken heb ik meer grip op mijn werk. Ik kan het contact met mijn patiënten persoonlijker maken. Zo had ik laatst een patiënt waarvan de huisarts tegen mij zei: ‘Ga het gesprek maar eens aan’. Mevrouw had een hoge bloeddruk. Voorheen had ik misschien wel de pillen opgehoogd. Nu vroeg ik haar: ‘Hoe zit je er bij? Ben je tevreden over je leven hoe nu is?’. Waarop ze antwoordde: ‘Ik zit iedere avond alleen thuis te eten. Ik vind dat zo erg.’ Ze begon te huilen. Ik heb toen geen bloeddruk gemeten. Het was wel duidelijk dat ik met iets anders aan de slag moest dan pillen. Dit klinkt heel logisch. Maar als praktijkondersteuner krijg je zoveel impulsen, prikkels en moetjes, waardoor je de essentie soms mist in de dagelijkse gang van zaken. Persoonsgerichte zorg sluit hierbij aan. Het brengt mij terug bij de essentie. En daardoor kijk ik met een bredere blik naar mijn patiënten. Persoonsgerichte zorg is heel belangrijk voor me. Het zorgt dat mijn werk leuker wordt. Het is interessant, uitdagend, geeft me nieuwe inzichten, houdt me gemotiveerd en scherp.”

Persoonsgerichte zorg doe je samen

Corine: “Ik kijk met een bredere blik naar patiënten. Dat doe ik samen met mijn collega’s. Ik heb hen écht nodig. Het is belangrijk dat je met elkaar meedenkt en -kijkt. Daarom werkt nu onze hele praktijk nu op deze manier. Het zit nu in ons DNA. Zo werken we tegelijkertijd aan de kwaliteit van zorg en voldoen we overtuigend aan de eisen die zorgverzekeraars aan ons stellen.’ Corine vertelt dat ze in hun team van praktijkondersteuners (op hagro niveau) zijn gestart met extra intervisie. ‘We gebruikten niet al onze beschikbare overleguren dus daar was ruimte voor. De aanpak hebben we zelf ingevuld. Dat betekent nu dat iedereen een casus mag insturen met een vraag. Die wordt voorafgaand aan het overleg rondgestuurd. De collega’s noteren daarbij een vraag en een advies. Dat bespreken we. De feedback en aanvullingen die je krijgt zijn heel waardevol. Daarom gaan we binnenkort ook intervisie doen met de poh’ers op praktijkniveau onder leiding van de huisarts.”

Persoonsgerichte Zorg: soms is het geneeskunde soms is het geneeskunst

Corine: “Persoonsgerichte Zorg was voor mij vooral in het begin spannend en nieuw. Ik heb echt geleerd onbevooroordeeld het gesprek te voeren met de patiënt. Zo ontstaat er meer ruimte bij de patiënt om zijn of haar verhaal te doen. Het opent bij iemand andere deuren en het levert dus ook andere gesprekken op. Dit moet je durven. Je hebt ook lef nodig om hiermee te experimenteren.

Als beginnend praktijkondersteuner dacht ik nog dat ik de wereld moest redden. Ik zocht veel op en ervaarde regelmatig onbegrip van patiënten. Ik heb geleerd meer terug te leggen bij de patiënt. Soms is dat de middenweg zoeken. Dat is af en toe best lastig. Je probeert aan te sluiten bij de wensen en behoeften van de patiënt en het protocol of de standaard te volgen. Soms is het geneeskunde, soms is het geneeskunst.

De essentie zit voor mij in het op een andere manier voeren van het gesprek. Als iemand vijf glazen alcohol per dag drinkt, ga ik niet gelijk meer zijn bloeddruk meten. Ik ga eerst het gesprek aan. Het gaat bij deze patiënt immers over zijn gedrag en de vraag waarom hij alcohol drinkt. Het is belangrijk dat de praktijkondersteuner leert het brede gesprek aan te gaan.”